Wait! Stop scrolling!
I just wanted to say hello đ
Dagen
min i dag, starta med at alle dei toga som gjekk den retninga eg skulle hadde blitt
kansellert. Det ende opp med at eg og Kristi vart stÄande og vente i ein og ein
halv time, fĂžr det endeleg kom eit tog som skulle den rette vegen. Vidare kom
bussen i alle fall ganske sÄ fort, men det siste toget eg mÄtte ta fÞr eg var
komen fram til arbeidsplassen var det totalt stopp pÄ! Ingen slapp inn pÄ
stasjonen.
NĂ„r
eg kom bort til stasjonen, sÄ var det hopa seg opp ein heil flokk med folk. Dei
skreik og kjefta pÄ kvarandre, fordi det var ingen som kunne fortelje dei kva
tid toga byrja Ä gÄ igjen. Eg stod der som eit spÞrsmÄlsteikn, og lurte pÄ om
eg skulle orke Ä stÄ ute Ä fryse i ein og ein halv time til eller om eg skulle
gÄ inn pÄ senteret rett over vegen. Eg orka ikkje dette fÊla spetakkelet til
slutt, sÄ det enda med at eg gjekk inn pÄ kjÞpesenteret og fekk tilbake litt
varme i kroppen. Praksisplassen min var fullt klar over at eg kom til Ă„ bli
sein, og dei var veldig forstÄelsesfulle. Dei bad meg om Ä ikkje stresse, men ta den
tida det treng. SĂ„ det var veldig omtenksamt av dei!
|
Etter
Ä sjÄ at kÞa ikkje rykkar seg eit hakk, sÄ ringte eg til ADC, og lurte pÄ kva
eg skulle gjere. Eg fekk god hjelp og gode beskjedar av han eg snakka med. Nokre
minutt etter at eg hadde snakka med ADC, sÄ byrja kÞa Ä bevege seg. Eg gjekk
bort igjen til stasjonen, og hÄpte pÄ at det skulle kome eit tog som gjekk ganske
sÄ snart. Toget gjekk ikkje med ein gong, men det var 20 minutt ventetid. Eg tenkte,
«jaja, eg fĂ„r berre bite tenna saman og hĂ„pe pĂ„ at klokka gĂ„r fort». Eg kom meg
i alle fall like heil til jobb, til slutt.
For
Ă„ avklare, sĂ„ er dette ikkje typisk LondonvĂȘr. Dagen i dag, har vore den verste
dagen sidan 2012, fekk eg vete av ein som jobbar pÄ arbeidsplassen min. Mitt inntrykk
er at det virka som om alle folka som bur her i London er heilt oppgitt og
stressa av veret som har kome denne veka. Veret for dei, virka det ut som om
det skulle ha vore snÞstorm i Noreg, men for meg er det kun synet av starten pÄ
vinteren.
Eg
kan innrÞmme at eg synast det er litt morosamt Ä sjÄ kor oppgitte og stressa
dei gÄr rundt og er, fÞr eg etter kvart fekk vete at dei ikkje har vinterdekk
her i London. DÄ sÄg eg litt av problemet med veret og snÞen som har kome.
Seymour
House er namnet pÄ arbeidsplassen eg jobbar pÄ no i dette opphaldet. Dette er
eit moderne pleieheim for eldre som tilbyr 24 timars bustad- og dementpleie, med
personleg preg. Eg synast sjĂžlv at det er ein veldig fin plass Ă„ vere. Veldig
annleis frÄ Noreg. Dei har alltid ein aktivitet for dagen, for eksempel quiz,
song quiz, bowling og teikning. Dei aller fleste som bur der, er veldig
oppegÄande. Det einaste eg har merka veldig godt, er at dei alle er veldig
demente. Eg kan ha ein lang samtale med dei, ogsÄ nokre minutt etterpÄ sÄ hugsa
dei ingenting.
Det
eg har fÄtt vore med Ä gjort/hjelp til med desse dagane til no, er at eg har
fÄtt kommunisert mykje med alle pasientane. Hatt gode, men ogsÄ nokre triste
samtaler. FÄtt brifa meg godt pÄ engelsken i alle fall. Deretter har eg hjelpt dei
som treng hjelp i matsituasjon, rydda klart til mÄltid og rydda opp etter
mÄltida. Vaska av bord og kosta golv. Eg har ikkje fÄtt vore med Ä observert stell
situasjon endÄ, men det var snakk om at eg skulle fÄ vere med pÄ det i morgon. SÄ
det gler eg meg veldig til! Spent pÄ Ä sjÄ om det er tydelege forskjellar frÄ
her til Noreg.
Kisses from, Synne!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar